Afhverju þefa hundar og hvað geta þeir grætt á því.
Hundar þefa út af ofboðslega mörgum ástæðum.
Þef hefur róandi áhrif á hunda, það hægir á hjartslættinum hjá þeim
hjartslættinum.
Stressaðir, örir eða hundar sem glíma við kvíða geta grætt mikið á að fá að þefa, þef getur
líka verið mjög góð örvun heima fyrir með gamlan gigtveikan hund eða þegar veðrið
er ekki mönnum (jafnvel hundum) bjóðandi.
Hundar geta notað almennt þef í mjög margt. Fyrst og fremst kynnast þeir umhverfinu sínu
og heiminn mikið í gegnum þef. Hundar eru með að 300 milljón lyktar viðtakara í nefinu
meðan menn eru með um 5-6 milljón og hluti heilans hjá hundum sem ber ábyrgð á því að
vinna úr lyktum er 40 sinnum öflugra en hjá okkur fólkinu
Þar með gagnast lyktarskynið þeim miklu meira en okkur fólkinu.
Hundar nota oft þef mikið í merkjamálum og líkamstjáningu. Þegar hundur í góðu jafnvægi
mætir manni á göngu sem hann er óviss með eru miklar líkur á því að hundurinn þykist þefa á
meðan hann mætir og fylgist með manninum í þeim tilgangi að dreifa huganum hjá sjálfri sér,
ef hann virðist ekki vera að spá í manninum spáir maðurinn ekki í honum og til að hjálpa til
við að halda góðri ró með að hægja á hjartslætti. Þetta sér maður hunda gera í allskonar
samskiptum, við aðra hunda, fólk og jafnvel umhverfið sitt.
Hundur sem er að þefa er minni ógn fyrir annan hund, miðað við hund sem starir bara.
Hundar nota svo þefið til að rekja allskonar lyktir, leita uppi önnur dýr.
Stressaðir hundar eiga til að þefa eins og rakettur út um allt í göngutúrum, þar er um mikið
óöryggi að ræða og hundurinn er að reyna að takast á við erfiðar aðstæður með þefinu en
oft er hann er að gera þessar aðstæður erfiðari.
Það þarf alltaf að horfa á það að þef er ekki bara þef. Þetta fer eftir því hvernig einstakling er
verið að vinna með. Sumir hundar þefa mjög rólega meðan aðrir hundar geta orðið æstir og
farið í keppnis ham þegar þeir eru látnir leita að einhverju ætilegu.
Þegar hundur er að þefa eftir mat getur skipt máli hversu mikils virði maturinn er, sumir
hundar geta orðið alltof æstir að leita að lifrapylsu og þá er gott að nota eitthvað sem er ekki
jafn spennandi, jafnvel fara alveg niður í að nota þurrmatinn. Aðrir hundar myndu ekki leita
að þurrmatnum sínum til að bjarga lífinu sínu og þá þarf að nota eitthvað sem er meira virði
fyrir þann hund.
Það getur líka skipt miklu máli hvernig við látum hundinn leita, hversu mikið hundurinn
vandar sig.
Oft þegar hundi er gefið of stórt leitar svæði eins og til dæmis ef matur er falinn um allt hús,
getur hundurinn dottið í að rjúka fram og til baka, flýta sér mikið og þar með eiga erfiðara
með þefa upp lykt eða ná að rekja lyktina alla leið. Þá getur verið gott að minnka
leitarsvæðið.
Í því tilfelli geta þefmottur gert ótrúlega góða hluti, þá er hundurinn með ákveðið markmið
og ákveðin leitar stað.
Þegar verið er að velja þefmottu mæli ég með að finna þétta mottu, mjög laus motta getur
orðið of auðvelt á stuttum tíma. Maður vill geta notað svona mottur aftur og aftur.
Hundurinn mun læra á leikinn og vera fljótari að klára þegar hann er að gera þetta í tíunda
skiptið en það er ekkert endilega tilgangurinn að þetta sé alltaf að taka mjög langan tíma.
Tilgangurinn er að kveikja á þefi sem er að vinna á heilan og hægja á þessum hjartslætti,
bæði til að örva hundinn andlega og búa til góða ró.
Því meira sem maður vandar sig líka við að raða ofan í mottuna því lengri tíma mun þetta
taka.
